Glasindustrie (3)

De moderne methoden zijn geheel (volledig) continue. Men werkt met wanovens die 500 ton of meer glas kunnen bevatten. Aan de ene zijde van de oven worden de grondstoffen continue toegevoerd, terwijl ze voorbij branders gaan die volledige smelting veroorzaken. De gesmolten massa vloeit verder door de oven, wordt gelouterd en gekoeld en aan het andere uiteinde van de oven door automatische machines afgevoerd. Een vlottend schot houdt het schuim, ontstaan tijdens het louteren, tegen. Bij de verdere bewerkingen van het glas moet men onderscheid maken tussen vlak glas en hol glas (buizen, flessen, glazen, enz.).

De voornaamste methoden voor het vervaardigen van vlak glas zijn:

1. Het Foucault-procédé. Aan het uiteinde van de wanoven bevindt zich een trekpunt, van de oven gescheiden door een overloop. De glasmassa bevindt zich op een temperatuur van ongeveer 600 graden celsius. Door middel van een magneet wordt het glas door een spleetvormige opening vanaf een vlottend schuitje omhoog getrokken en onderweg afgekoeld. Verder gaat de aldus gevormde glasplaat nog door enkele walsparen die het glas ondersteunen. De dikte van de glasplaat wordt bepaald door de spleetvormige opening van het vlottend schuitje. Kenmerkend voor dit procédé is het verticaal trekken van het glas;

2. Het Libby-Owens-procédé. Het procédé is gelijkaardig aan het vorige, maar in plaats van het glas volledig verticaal te trekken buigt men het om een cilinder over een hoek van 90 graden na ongeveer 150 centimeter verticaal trekken;

3. Het Ford-procédé. Het glas stroomt uit de wanoven onmiddellijk tussen twee walsen alvorens in de koeloven terecht te komen. Het trekken gebeurt hier dus horizontaal;

4. Het Pilkington-procédé. Dit procédé verschilt wezenlijk van de bovenvermelde procédés. Hierbij vloeit de gesmolten glasmassa als een gewalste band naar de oven, waar het zich over het oppervlak van een metalen bad verspreid. Men verkrijgt dan het zogenoemde float glass. Na het trekken gaat het glas nog door koelovens en wordt versneden.

Naargelang van de toepassing wordt het nog in één of meer stadia gepolijst en planparallel gemaakt. Vensterglas is niet of slechts gedeeltelijk gepolijst. Glas dat na uitgloeiing effen gemaakt en gepolijst is, noemt men spiegelglas. Voor het vervaardigen van spiegelglas gebruikt men alleen nog het Bicheroux-, Ford- of Pilkington-procédé. De optische kwaliteit van het glas gemaakt volgens de voorvermelde procédés is namelijk veel beter. Het polijsten gebeurt nu meestal in twinmachines die beide zijden van het glas tegelijkertijd behandelen. In een eerste stap geschiedt het polijsten met gietijzeren schijven en met een mengsel van zand en water als schuurmiddel. In een tweede stap gebruikt men met vilt beklede schijven en een mengsel van ijzeroxyde en water als schuurmiddel.

De totale produktielijn: oven, trekken en polijsten, kan verscheidene honderden meters lang zijn en men kan tot 1200 vierkante meter en meer glas per dag vervaardigen. Voor het vervaardigen van de andere glasprodukten, zoals bekers, drinkglazen, flessen, buizen, tegels, endergelijke bestaan drie methoden: het blazen, het persen en een gemengd procédé blazen-persen. Tegels en schotels worden geperst, flessen worden geblazen en drinkglazen kunnen volgens de drie methoden vervaardigd worden.

Flessen worden geblazen op de machine van Owens en buizen worden getrokken op de buistrekmachine van Danner. Deze werkt als volgt: de gesmolten glasmassa stroomt uit de wanoven in een voedingsinrichting die langs een opening onderaan een holle, hellend opgestelde doorn voedt. Langs de aslijn van die doorn wordt perslucht geblazen. De aldus gevormde nog weke glasbuis gaat door een koeloven, daarba wordt de buis uitgetrokken tot de gewenste afmetingen voor wanddikte en diameter bereikt zijn.

Door een snijinrichting wordt de buis op de gewenste lengte doorgesneden. Buiten de hoofdglassoorten, zoals vensterglas, spiegelglas, flessenglas bestaan er nog een zeer groot aantal speciale glassoorten. Zij worden verkregen door veranderingen aan de basisformulering der grondstoffen. Opgemerkt zij dat eenzelfde metaaloxyde het glas een heel andere kleur kan geven naar gelang van het gebruik van andere constituenten en naar gelang van de oxydatiegraad van het betrokken oxyde. Zo kan nikkeloxyde glas geel tot paars kleuren en kobaltoxyde paars tot blauw.

Algemeen kan men zeggen dat de oxyden van natrium, silicium, calcium, aluminium, kalium, lood, zink en boor gebruikt worden om de eigenschappen vast te leggen, terwijl de oxyden van nikkel, kobalt, magnesium, ijzer, mangaan, koper en chroom gebruikt worden om de kleur te bepalen. Soms voegt men in de smeltoven metaalverbindingen toe, zoals Ag2O, AgNO3, AuCl3. deze verbindingen geven het zuivere metaal vrij tijdens het smelten en bepalen aldus de eindkleur.

Dit artikel is verdeeld over verschillende paginas: 1   2   3